Gintama 342

พรุ่งนี้ตอนเย็นอาจมาเกลาภาษาอีกนิดหน่อยน่ะงับ แต่เรื่องความถูกต้องก็...ได้แล้วล่ะงับ (มาเกลาคือเกลาแค่ให้มันฟังดูดีขึ้นเฉยๆ - -")

ถ้าใครช่วยได้ก่อนหน้านั้นจะเป็นการดีมาก ภาษาไทยป๋มมันยิ่งไม่ค่อยดีอยู่ - -"

ปล. ใครอยากเอาไปทำแสกนเลชั่นก็ตามใจเลยนะครับ เปลี่ยนเป็นว่า ป๋มขอแค่ให้เครดิตถูกต้องกับบอกว่าจะไปลงที่ไหนพอ สำำหรับแปลไทยขอวางตัวเป็นกลาง ไม่แปลเฉพาะให้บอร์ดใดบอร์ดหนึ่งน่ะงับ ขี้เกียจตามไปอัพที่บอร์ด (อย่างมากป๋มอัพก็ขออัพแค่ลิงค์แล้วกัน...ใส่รูปด้วยแล้วมันยุ่งยาก...- -")

กินทามะ
บทเรียนที่ 342 "เดี๋ยวได้ส่งไปห้องดัดนิสัยเลยนี่"
หน้า 1
ชาจิ - กะ...
โกหกน่า...

หมายความว่าไอ้พัศดีวิปริตชั่วสุดโหดนั้น
เขียนจดหมาย
ให้ลุงนั้นมาโดยตลอดเลยงั้นหรอ?

มันแกล้งทำเป็นลูกชายของลุงนั้น เขียนจดหมายส่งให้ลุง
เพื่อไม่ให้ลุงรู้ถึงความตายของลูกตนเองงั้นหรอ?

กินโทกิ - ถ้าลุงนั้นกับลูกของเขาได้พบกันล่ะก็ จดหมายทั้งหมดนั้นก็จะสูญเปล่า
เพราะอย่างงั้นแหละ หมอนั้นถึงได้พยายามทุกวิถีทางเพื่อให้ฉันก่อความวุ่นวาย
เพื่อไม่ให้ลุงได้รับนิรโทษกรรม

หน้า 2
ชาจิ - แล้วทำไม...ไอ้พัศดีนั้นถึงต้อง...
กินโทกิ - ฉันก็ไม่รู้

หมอนั้นคง...
อยากให้พวกแกเห็นหัวอกของเขาล่ะมั้ง

ประกาศ - นักโทษทั้งหมด!!

จงเปิดทางออกและปล่อยผู้คุมทั้งหมดเดี๋ยวนี้!!
มิฉะนั้นจะได้ต้องโทษเพิ่มอีกแน่!!

นักโทษ - พวกแกเป็นคนเตะพวกเราเข้ามาเองไม่ใช่หรอ!!
พวกเราก็อยู่ในคุกสมอยากพวกแกแล้วไง!!
ถ้าจะให้ออกไป พวกเราก็จะออกด้วยนะเฟ้ย ไม่ใช่แค่พวกผู้คุมอย่างเดียว

ชาจิ - ซะ...ซวยล่ะ
ไอ้พวกนั้นมันก่อจราจลแล้ว

จับพวกผู้คุมไว้เป็นตัวประกันงั้นหรอ?
กินโทกิ - ท่าพัศดีจะได้สมหวังในแบบที่นึกไม่ถึงซะแล้วน่ะเนี่ย

ถ้าอาละวาดกันขนาดนี้ ลุงคงหมดหวังได้พบลูกชายแน่

ชาจิ - แต่ไอ้พวกนั้นคงไม่ปล่อยให้พัศดีมีชีวิตกลับออกไปแน่ ดีไม่ดีลุงเองก็อาจโดนไปด้วยน่ะ...

หน้า 3
กินโทกิ - งั้นก็แย่ซิ
ขืนหมอนั้นตายไป ก็จะไม่มีใครมาพิสูจน์ว่าฉันบริสุทธิ์พอดี
ยิ่งเพิ่งได้หลักฐานว่าทำผิดมาหมาดๆซะด้วย

ต้องให้ลุงแก่ปวกเปียกนั้น
ชดใช้ความผิดหลอกๆนี้ให้เรียบร้อยซะก่อน

ชาจิ - ละ...ลูกพี่
หลักฐานที่ทำผิดนี้..หรือว่าตลอดมานี้ ลูกพี่ทำไปเพื่อ...

กินโทกิ - ต้องขอบใจนายที่ช่วย
นายไปซ่อนตัวได้แล้วล่ะ ขืนนายทำไปมากกว่านี้ มีหวังได้ขึ้นแท่นจริงๆแน่

ชาจิ - คอยเดี๋ยว
กล้าถึงกับหลอกใช้ท่านชาจิผู้นี้เพื่อเรื่องไร้สาระพรรคนั้นเชียวน่ะ

คราวนี้ตาฉันใช้ลูกพี่บ้างล่ะ

ฉันไม่สนว่าตาลุงหรือพัศดีนั้นจะเป็นดีเป็นร้ายยังไง
แต่ฉันไม่ยอมให้มาโดนต้องโทษหนักกว่าเดิมเพราะไอ้พัศดีสถุยนั้นแน่

ฉันจะดึงความสนใจจากพวกผู้คุมเอง
ระหว่างนั้น ลูกพี่ช่วยไปหยุดการจลาจลบ้านั้นที

หน้า 4
กินโทกิ - เดี๋ยวซิ ขืนทำอย่างงั้น...
ชาจิ - อาละวาดให้หนักๆไปเลย ลูกพี่จะได้โดนต้องโทษนานขึ้น

แล้วพวกเรา
จะได้เล่นด้วยกันอีกได้

กินโทกิ - นาย...
เดี๋ยวก่อน...

ผู้คุม - เฮ้ย นั้น!! ชาจินี่!!
ชาจิอยู่ตรงนั้น!! จับมัน!!

ชาจิ - ถ้าคิดว่าจับได้ก็ลองดู

นึกหรอว่าแขนเสื้อของจ้าวแห่งอาชญากร...
ชาจิผู้นี้จะโดนจับได้ง่ายๆน่ะ หา!!
ผู้คุม - แขนเสื้อท่านฉีกไปเรียบร้อยแล้วโว้ย!!

[ฝากด้วยล่ะ]
[ลูกพี่...]

กินโทกิ - [เออ]

[ฝากที่เหลือด้วยล่ะกัน บุริ...]
ชาจิ - ชาจิเฟ้ย!!
== ให้ความรู้สึกเหมือนซึระยังไงชอบกลแล้วง่ะ - -"

หน้า 5
นักโทษ - โธ่เว้ย!!
ไอ้พัศดีนั้นมันไปไหนแล้วฟะ!!

เพราะไอ้พวกผู้คุมเองมันเริ่มโต้กลับ เลยคลาดสายตาไอ้พัศดีนั้นเลย
พวกลูกน้องของเจ้าชาจิที่ไม่ได้ร่วมกับพวกเราก็หายไปด้วย!! บ้าเอ้ย!!

ขืนปล่อยให้ตัวประกันหนีไปได้ พวกเราโดนซัดเละแน่!!
มันน่าจะยังอยู่แถวนี้ ลากตัวมันมาให้ได้!!
ต้องเอาหมอนั้นให้ตายอย่างเขียด!!

ผู้คุม - พัศดีครับ
พวกเรามีที่เจ็บสาหัสอยู่ ถ้าขืนไม่รีบรักษาล่ะก็
แต่ประตูทั้งหมดโดนพวกมันปิดล้อมไว้หมดแล้วน่ะ

พัศดี - ที่พวกนักโทษต้องการคือตัวฉัน
ฉันจะหยุดพวกมันไว้ที่นี้ให้เอง

ระหว่างนั้น พวกนายก็ติดต่อพวกที่อยู่ด้านนอก เรียกกำลังเสริมมา และพาคนเจ็บออกไปซะ
ฉันคงหยุดพวกมันได้ไม่นานนัก รีบๆจัดการให้เสร็จ

หน้า 6
ผู้คุม - ตะ...แต่ถ้าทำอย่างงั้น พัศดีก็
นักโทษ - กะ...แกอยากตายหรอไง!!

พัศดี - ฝากไอ้นี้...
ให้ลุงด้วยล่ะ

บอกว่าเป็นจดหมายฉบับสุดท้าย

นักโทษ - เจอตัวแล้ว~!!
เอ้าๆ มาเกาะกลุ่มทำอะไรกันแถวนี้ล่ะเนี่ย หา~!!

พัศดี - รีบๆไปซิ!!
ขืนยังชักช้า เดี๋ยวได้ส่งไปห้องดัดนิสัยเลยนี่!!

ผู้คุม - พัศดี!! ผมจะไปเรียกคนมาช่วยเดี๋ยวนี้แหละครับ!!
นักโทษ - ละ...แล้วอย่าตายซะก่อนล่ะ

หน้า 7
พัศดี~~~!!

จดหมาย - [กราบเรียน]

[ต้องขออภัยที่จดหมายนี้ไม่ใช่จดหมายของลูกของคุณ]

[ถ้าคุณได้รับจดหมายฉบับนี้]
[ผมคงจะล่วงลับไปเนื่องจากเหตุบางประการ และไม่สามารถส่งจดหมายของลูกชายของคุณได้อีกกระมั้ง]

[แต่ขอให้คุณอย่าเป็นห่วงไป]
[เนื่องจากการดำเนินการส่งจดหมายจากต่างดาวนั้นมีขั้นตอนอยู่เล็กน้อย]

[ผมจึงต้องกราบขอโทษ]
[ที่ไม่สามารถส่งจดหมายให้คุณได้จนถึงวินาทีสุดท้าย]

หน้า 8
[คุณอาจจำไม่ได้แล้วก็จริง]
[แต่พอผมเข้ามาทำงานที่นี้ได้ไม่นาน ก็ถูกกีดกันออกไปแล้ว]

[ถึงผมจะถูกพ่อแม่ขับไล่ไสส่งมาให้อยู่กินในเรือนจำที่เต็มไปด้วยมิจฉาชีพแห่งนี้]
[ผมกลับไม่สามารถแม้จะควบคุมเหล่านักโทษฉกรรจ์หนุ่มๆที่ยังอ่อนต่อโลก]
[ไม่ใช่แค่นั้น ยังถูกพวกผู้คุมคนอื่นตีห่างเพราะใช้เส้นสายเข้ามา]

[ตอนนั้นเอง คนที่ทำให้ผมต้องถึงกับน้ำตาคลอ]
[คือผู้เฒ่าที่อาศัยอยู่ในเรือนจำนี้มายาวนานที่สุด]

[กฏของเรือนจำ การตีสนิทกับเหล่านักโทษฉกรรจ์ วิธีการใช้ชีวิตอย่างฉลาดแกมโกง]
[รวมไปถึงว่า]

[แสงสว่างจากภายนอกนั้นเป็นความหวังแบบไหนสำหรับเหล่านักโทษที่ต้องอยู่ในคุกมืดๆ]
[คุณได้สั่งสอนทั้งหมดนั้นให้กับผม]

[ผมในตอนนี้ ยังคงห่างไกลจากความองอาจนัก]
[ถึงผมจะรู้ดีว่านี่ไม่ใช่สิ่งที่ผมจะไปโอ้อวดใครได้ก็จริง]

[แต่ที่ผมสามารถยืนอยู่ที่นี้ ณ จุดนี้ได้บนขาทั้งสองทนทานแม้จะน่ารังเกียจนั้น]
[ก็เพราะว่าผมได้คุณ]

หน้า 9
[ถึงผมจะไม่สามารถทำอะไรอย่างอื่น นอกจากการส่งจดหมายให้คุณก็ตาม]
นักโทษ - อะไรฟะ...
จดหมาย - [แต่ถ้าสิ่งนั้นคือความหวังแม้เพียงเล็กน้อยสำหรับคุณ ผมก็มีความสุขแล้ว]

[จากนี้ไป จดหมายอาจมีการล่าช้ามากขึ้นก็ตาม]
นักโทษ - รีบๆไปตายซักทีเด้

จดหมาย - [ขอให้คุณอย่าลืมว่านอกกรงของคุณยังมีคนที่คิดถึงคุณอยู่]

[ขอให้คุณอย่าลืมว่าคนที่คิดถึงคุณไม่ได้มีเพียงลูกชายของคุณเท่านั้น]
[ขอขอบพระคุณสำหรับทุกสิ่งที่ผ่านมา]

[พัศดีนอกรีต]

นักโทษ - จอดไปแล้ววุ้ย
เฮ้ย มันยังไม่จบแค่นี้หรอกนะเฟ้ย

เอ้า นั้นมันห้องดัดนิสัยของชอบของแกเลยนี่ฟ่า
นี่แหละ เหมาะเหม็งสำหรับโลงศพแก

พวกเราจะตอบแทนที่แกช่วยดูแลเรามาตลอดเอง
ฮ่ะๆๆๆ!!

เฮ้ยๆ แบบนั้นไม่ใช่ว่าตายไปแล้วหรอเนี่ย?
โห น่ากลั๊วน่ากลัว ความแค้นของนักโทษนี้มันน่ากลัวจริงเนอะ
จะขอแจมด้วยดีมั้ยหว่า

หน้า 10
หา

กินโทกิ - เฮ้ย
ฉันจะสอนอะไรดีๆให้ไอ้พวกหมดอนาคตอย่างพวกแกไว้อย่าง
เวลาจะเข้ากรงใคร หัดรู้จักเคาะประตูก่อนซะบ้าง
มารยาทในคุกน่ะเฟ้ย

โดยเฉพาะห้องดัดนิสัย อันนี้ต้องระวังเป็นพิเศษ
เพราะไม่แน่อาจมีพวกจอมวายร้ายที่น่าสพรึ่งกลัวอยู่ก็ได้

หน้า 11
นักโทษ - กะ...
แก!!

พัศดี - นะ...นี่แก...
มะ...มาอยู่...ที่นี้ได้...

กินโทกิ - มาตายเอาตอนนี้มันจะเร็วไปหน่อยมั้ง
ยังไม่ถือวันพบปะเลยนะเฟ้ย คุณ "ลูกชาย" สุดงั่งเอ้ย

พัศดี - นะ...
นี่แก...

นักโทษ - หนะ...หนอยแก คิดจะช่วยหมอนั้นงั้นหรอ?
ลืมไปแล้วหรอไงว่ามันทำอะไรพวกเราไว้!!
กินโทกิ - ไม่ลืมหรอกน่า ไว้ที่เหลือฉันจัดการเอง พวกแกปลดปล่อยกันไปเต็มที่แล้วไม่ใช่หรอไง

แต่ถ้ายังอยากอาละวาดอีก ฉันจะเป็นเพื่อนเล่นให้พวกแกเอง
เนอะ พัศดี แล้วอย่าลืมที่เราสัญญากันไว้น่ะเฟ้ย

อาละวาดเท่ากับ
เป็นอิสระ

ฉันทนอย่างแสนสาหัสมาตลอด แต่จากนี้ไปจะไม่มีอีกแล้ว
ในที่สุดฉันก็จะได้อาละวาดสมใจอยากให้เห็นจะๆได้ซักที~~
เอ้า มาดูกันเลยว่าใครมีความแค้นมากที่สุด เปิดสงครามความเครียดที่สุดของโลกกันเลย

นักโทษ - ได้เลยเฟ้ย!!
แกได้ตายกับไอ้พัศดี!

หน้า 12
กินโทกิ - ยินดีต้อนรับ
สู่ห้องดัดนิสัยของฉัน

ผู้คุม - พัศดี!
ยังไม่เป็นไรใช่มั้ยครับ พัศดี!!

นี่มันเกิดอะไรขึ้น ไม่ใช่แค่ไม่เห็นพัศดี
แต่พวกนักโทษที่อาละวาดก็หายไปกันหมดเลย

นั้น
มีนักโทษอยู่ตรงนั้น!! [แต่ไหงเป็นชุดแบบตะวันตก!?]

หยุดอยู่ตรงนั้นแหละ!!
แกคิดจะไปไหน!!

พัศดี - อย่าไปห้ามเขา

ผู้คุม - พะ...พัศดี

พัศดี - ...ปล่อยเขาไปเถอะ
ผู้คุม - เอ๋ะ?

หน้า 13
พัศดี - เรือนจำนี้
ไม่มีกรงที่ขังหมอนั้นอยู่ได้หรอก

นักโทษ - กลายเป็นเรือนจำที่สงบสุขขึ้นเยอะเลยน่ะ

แต่ห้องพยาบาลกลับกลายเป็นแออัด
ทั้งผู้คุมทั้งนักโทษกลับมานอนสบายด้วยกันได้อย่างไม่น่าเชื่อ

นั้นแหละดีแล้ว มันควรจะเย็นลงกันทั้งสองฝ่าย ซักหน่อยก็ยังดี
แต่ไม่มีคนตายเลยนี่ก็ถือว่าโล่งอกไป เล่นไปขนาดนั้นจะโดนจับขึ้นแท่นก็ไม่แปลกแล้วล่ะ

เรื่องนั้นน่ะ เห็นเขาว่าไม่มีการเพิ่มโทษของนักโทษน่ะ
เอ้า ไหงงั้น!? อาละวาดกันหนักแบบนั้น ปกติต้องโดนลงโทษหมดทุกคนไม่เหลือหน้าไม่ใช่หรอ?
แล้วไหงพัศดีกลับไม่ทำอะไรเลยอ่ะ?

อ้าว? ไม่รู้หรอกหรอ
พัศดีน่ะ...

หน้า 14
กินโทกิ - เหนื่อยมาเยอะเลยน่ะครับ

คนที่ใส่หมวกมันต้องล้านกันทุกคนเลยซินะ
แต่ก็นะ คราวหน้าก็หัดหางานที่มันไม่หนักหัวบ้างแล้วกัน

...เห็นว่านายยอมแบกรับโทษทั้งหมดของพวกนักโทษใช่มั้ย?
ไปกินอะไรผิดสำแดงมาหรอเปล่าล่ะนั้น เดี๋ยวผมที่เหลือก็ร่วงหมดกันพอดีหรอก

พัศดี - ก็สมควรแล้วล่ะ
แล้วอีกอย่าง ฉันรู้อยู่แล้วว่านักโทษเป็นของเล่นที่ค่อนข้างอันตราย
เพราะมีพวกอย่างนายอยู่นั้นแหละ

กินโทกิ - แต่ถ้าเทียบกับเกมแลกจดหมายที่แกเล่นอย่างเอามันแล้ว
ฉันก็เป็นได้แค่เปโกะจังผู้น่ารักนั้นแหละ

ความจริงที่โหดร้ายกับภาพมายาที่อ่อนโยน
สิ่งที่นายเล่นด้วยคืออันหลัง เพราะอย่างงั้น นายถึงต้องโกหกต่อไปจนถึงวินาทีสุดท้าย

แต่นายก็เริ่มกลัว กลัวที่จะโกหกต่อไป กลัวที่วันที่ความจริงจะถูกเปิดโปงจะมาถึง
นายเลยโยนทุกสิ่งทิ้งไป และหนีไป ทิ้งคำโกหกของนายไว้อย่างงั้น

สุดท้าย การพบปะของลุงก็จะมาถึง แล้วนายจะทำยังไง
พัศดี - ...ฉันทำอะไรไม่ได้อีกแล้ว ไม่มีสิทธิแม้จะย่างผ่านประตูบานนี้อีก

กินโทกิ - แต่นายก็ไม่มีสิทธิมาบ่นแบบนั้นด้วยเหมือนกัน
นายเป็นคนทำให้ฉันโดนไปด้วย เพราะงั้นฉันคงปล่อยไปไม่ได้ง่ายๆหรอก

หน้า 15
ถ้านายเป็นพัศดีนอกรีต นายก็ควรจะเลือกซักอย่าง ระหว่างบอกความจริงทั้งหมดกับลุง แล้วหัวเราะเยาะหลังจากทำให้เขาร้องไห้
หรือจะให้ลุงอดิ้นรนยู่ในโลกของภาพสมมุติไปจนตาย ต่อหน้าลุงคนนั้น
แล้วฉันถึงจะยอมยกโทษที่นายจับฉันโยนเข้าตะราง

และถ้าทำไม่ได้ ฉันก็จะตบกระบาลนายซะตอนนี้
แล้วลากนายกลับเข้าไปในเรือนจำเอง

พัศดี - ...หึ
ถ้าฉันเป็นพัศดีนอกรีต นายก็เป็นปีศาจล่ะนะ

...ลุงไม่เห็นเคยสอนฉันเลย
ว่าการให้ความหวังกับนักโทษมันยากเย็นแสนเข็นขนาดนี้

การหลอกลุงอย่างงี้ต่อไปจะเป็นการดีกว่า
หรือการเล่าความจริงให้เขาฟังทั้งหมดจะเป็นการดีกว่า
ฉันเองก็เริ่มสับสนแล้ว

กินโทกิ - ...พัศดี

นายอาจจะหลอกลุงมาโดยตลอด
หรือแค่ให้ความหวังจอมปลอมกับลุงโดยแสดงเป็นลูกชายก็จริง

แต่ว่าน่ะ
นายจะเป็นลูกชายจอมปลอม หรือจะเป็นพัศดีนอกรีตก็ตามที แต่ความรู้สึกที่นายมีต่อลุงน่ะ
มันไม่ใช่คำโกหก

...มาซิ
ได้เวลาพบปะแล้ว
พัศดี - เดี๋ยวก่อน ฉันยังไม่ได้...

กินโทกิ - นายบอกว่าไม่มีสิทธิจะย่างผ่านประตูบานนี้ซินะ?
ฉันว่าไม่น่ะ

หน้า 16
ผมพานักโทษปลอมแปลงเอกสารราชการและปลอมตัวเป็นผู้อื่นโดยมิชอบมาแล้วครับ

ชาจิ - ขะ...เข้ามาเลย!! ไอ้กร๊วก!!
ผู้เสียหายคอยอยู่ที่ห้องพบปะแล้ว!! ไปเลียตูดแม่เมิงเป็นการไถ่โทษซะ ไอ้แมงกุ๊ดจี่!!

พัศดี - พะ...

พวกแก!!

ผู้คุม - อึ...อือ มาเช็ดตัวกลางหิมะแบบนี้ก็ไม่เลวนะ
รู้สึกดีซะจนไม่รู้ตัวเลยว่าพวกนักโทษขโมยชุดไป จะเกิดอะไรขึ้นเราก็บ่ฮู้ล่ะนะ

กินโทกิ - ท่านพัศดี
ขอให้สนุกกับเกมคนคุกไปตลอดชาติเลยนะครับ

หน้า 17
ผู้คุม - เวลาพบปะแค่ 10 นาทีน่ะ เข้าใจไหม
ถ้าล่วงเวลา ผบ.จะรู้ขะ...จะถูกยิงทิ้งทันทีแม้จะถูกห้ามไว้ในกฏข้อบังคับก็ตาม

ลุง - เฮ่อ มีพวกผู้คุมหยายช้าเยอะขึ้นเยอะเลยน่ะ

ได้ยินว่า...ลาออกจากงานใช่มั้ย
แล้วตัดสินใจเรื่องงานต่อไปหรือยังล่ะ?

พัศดี - ...ยังเลย
ตอนนี้กำลังหาดูอยู่
ลุง - ...งั้นหรอกรึ?

...ไปทำในสิ่งที่เจ้าถนัดเถอะ
แล้วอย่าให้ถูกเรียกว่าพัศดีนอกรีตอีกล่ะ

พัศดี - ...อืม

หน้า 18
ลุง - ...คุณผู้คุม พอแค่นี้แหละ
ผู้คุม - เอ๋ะ!? เสร็จแล้วหรอ!?

พัศดี - ดะ...เดี๋ยวก่อนซิ ลุง
ฉัน...

ลุง - ไม่ต้องพูดอะไรแล้ว
ฉันได้เรื่องงี่เง่ามาเขียน...เหมือนทุกครั้งแล้ว
เท่านี้ฉันก็พอใจแล้วล่ะ

พัศดี - ละ...ลุง...
นี่...หรือว่า...

ลุง - ฉันอ่านแล้วล่ะ

พยายามเขียนเรื่องดีกว่าครั้งแล้วๆเยอะ
แต่ว่า...ลายมือก็ยังไก่เขี่ยเหมือนเก่า

พัศดี
ฉันแค่เขียนจดหมายไปให้ลูกชายที่อยู่ด้านนอกกรงของฉันเท่านั้น

ถึงเจ้าลูกชายแสนโง่
ที่มารยาทแย่ ไม่รู้ว่าฉันไปสอนผิดอีท่าไหน แต่ก็จริงจังกับงานอ่ะนะ
...มีปัญหาอะไรรึเปล่า

หน้า 19
...ฉันดีใจที่ได้พบเจ้าในวันนี้

ถึงจะอยู่ด้านนอกโน้น
ก็ช่วยเขียนจดหมายมาหาต่อด้วยนะ

พัศดี - ...อ่า
จะเขียนมาแน่นอน

ลุง - สัญญาแล้วน่ะ
พัศดี - อ่า...แล้วถ้าผิดสัญญา
ก็จะส่งตัวไปห้องดัดนิสัย

กินโทกิ - เจ็บ

** ความสัมพันธ์ที่แท้จริงอยู่ที่นั้น... **

กินทามะ
บทเรียนที่ 342 / จบ