Gintama 341

ไม่ได้แปลไทยซะนาน...ผ่านไปแล้วเกือบครึ่งปี คำแปลอังกฤษล้วนๆ...เสียชื่อนักแปลไทยหมดเลยวุ้ยเรา...- -"

ไม่รู้ว่าตอนต่อๆไปจะได้แปลด้วยหรอเปล่าหรอกน่ะงับ แต่จะพยายาม อยากได้อะไรหินๆหน่อยและยังไม่มีคนแปลไทย (ที่อัพเดทล่าสุด...ถ้ามีแล้ว ต้องขอโทษด้วย บอกหน่อยก็ดีนะงับ เพราะป๋มไม่ค่อยอยากให้ใครต้องมาหยุดเพราะป๋มไปแปลซ้ำกับเขาอ่ะ - -") มาหัดแปลน่ะงับ เลยเลือกกินทามะ ตอนแรกตั้งใจจะแปลตั้งแต่ตอนที่แล้ว (340) แต่พอดีเวลาไม่ค่อยอำนวจ เลยไม่ได้แปล มาแปลตอนนี้แทน ต้องขอโทษด้วยนะงับ >_<"



ถ้าสามารถติชมได้ด้วย จะเป็นพระคุณอย่างสูง ป๋มเพิ่งเริ่มอ่าน(ดู)เรื่องนี้มาได้หมาดๆ ภาษาป๋มเองก็อาจจะไม่ค่อยดีเท่าไหร่ด้วย รบกวนด้วยนะงับ >_<"

กินทามะ
บทเรียนที่ 341 "ไม่ว่าใครก็เป็นเด็กชุดนอนกันหมด"
หน้า 1
จดหมาย - ถึงลูก
สบายดีไหม ที่ริจึชุนนี้มีวันที่หนาวเย็นและเงียบเหงาอยู่ไม่น้อยเหมือนกัน ไม่เหมือนอย่างชื่อว่า
** จากในคุก... **

เพราะสิ่งนั้น พ่อจึงยังอยู่อย่างเป็นสุขได้ก็จริง แต่ไม่นานมานี้ ชีวิตของพ่อก็ได้เปลี่ยนไป
นั้นคือพ่อได้เพื่อนร่วมห้องคนใหม่เข้ามา

พ่อก็ไม่รู้หรอก ว่าเขาไปทำอะไรมา ถึงได้ถูกส่งมาขังที่นี่ แต่คนๆนี้เป็นคนแปลก
เรือนจำนี้ถ้าเจอผู้คุมเข้าก็เป็นอันจบเห่แท้ๆ แต่หมอนี้เข้ามาได้ไม่นาน ก็ยืนกราดต่อหน้าผู้คุม ไม่ทันไรก็โดนล้อมรอบด้านซะแล้ว

แต่ในวันต่อมา ทุกคนก็กลับกลายเป็นพวกกับเขา
คนคุก - สวัสดีครับ ลูกพี่!!
กินโทกิ - โวยวายอะไรแต่เช้าเลยวุ้ย อยากตายหรอไง
จดหมาย - และกลายเป็นบอสใหญ่ของเหล่าคนคุกไปซะงั้น
คนคุก - ไอ้บ้า เดี๋ยวลูกพี่ก็โดนอยู่ในคุกนานกว่าเดิมหรอกเว้ย...

จดหมาย - และดูเหมือนพัศดีจะไม่ชอบขี้หน้าเขามากขึ้นเรื่อยๆด้วย
พัศดี - ฟังนะ พวกแก!!

หน้า 2
ของส่วนตัวของผู้คุมคาโต้ถูกขโมยไป
ฉันจะตรวจสอบคุกของพวกแกทุกคน!!

ผู้คุม - พัศดีครับ!!
เราพบ DVD แปลกๆอยู่ในห้องเบอร์ 316 ครับ!!
นั้นแหละ AV ฉัน!!
พัศดี - ห้องเบอร์ 316...

ซากาตะ!! แกใช่มั้ย!! อย่างงี้ต้องโดนกักบริเวณ!!
จดหมาย - ผู้คุมคนไหนๆก็พยายามเอาเรื่องกับเขาไปซะทุกเรื่อง
กินโทกิ - คุณท่านพัศดี ในกรงไม่ได้มีทีวีให้ซะหน่อย แล้วกระผมจะขโมย AV ไปทำไมมิทราบ

พัศดี - ไอ้พวกกระหายหญิงอย่างแก แค่ปกก็เหลือแหล่แล้วล่ะโว้ย!!
กินโทกิ - พัศดี ผมเป็นคนต้องตรวจสอบแผ่นหลังอย่างละเอียดก่อนเสมอ ไม่ตัดสินอะไรอยู่แค่ปกหรอกนะครับ
พัศดี - หุบปาก!! ยังไงมันก็อยู่ใต้ที่นอนของแก แปลว่าแกนั้นแหละตัวการ!!

กินโทกิ - คุณท่านพัศดี ไม่มีใครพูดว่าอยู่ใต้ที่นอนผมซักหน่อยนี่ครับ
แล้วไหงคุณท่านถึงได้รู้ที่ซ่อนทั้งที่ไม่ได้เห็นแบบนั้นล่ะครับ ยังกับว่าเอาไปซ่อนเองอย่างไงอย่างงั้น

พัศดี - มะ...ไม่ต้องมาใส่ความกันเลย!! เมื่อกี้ฉันเห็นเขาหยิบ DVD ออกมาจากใต้ที่นอนแก!!
กินโทกิ - เห็นหรอครับ งั้น
ทำไมถึงไม่รู้ล่ะว่าตัว DVD มันถึงดึงปกออกไปแล้ว

พัศดี - มะ...มันก็...เพราะให้คนอื่นยืมไปก่อนหน้านี้นะซิ!! ตอนนั้นยังมีปกอยู่เลย เนอะ คาโต้
ผู้คุม - คะ-ครับ!! รู้สึกว่าเมื่อวานยังมีปกอยู่เลยนะครับ!! แกคิดจะปิดบังความผิดใช่มั้ย!!
กินโทกิ - หรอครับท่าน ถ้าเมื่อวานยังมีปกอยู่ แต่วันนี้ปกก็หายไปแล้ว
ก็แสดงว่าตัวการก็คือไอ้คนที่ดึงปกมันออกใช่มั้ยล่ะครับ

หน้า 3
ขอบพระคุณอย่างสูงครับ ท่านพัศดี
ที่เปิดโปงความจริงมาหมดแต่โดยดี

พัศดี - หา

[นี้มัน...]
[หรือตอนนั้น...!?]

คนคุก - หนอย ไอ้พัศดี ไม่ตลกเลยนะเฟ้ย!!
สรุปคือแกขโมยไปแล้วพยายามโบ้ยความผิดให้ลูกพี่เรางั้นหรอ!!
พัศดี - ไม่ใช่...
คนคุก - เป็นพัศดีแต่ไปขโมยของแบบนี้ ไม่อายบ้างหรอไง!! ไปคว้านท้องเพื่อเป็นการขอโทษเลยไป๊!!

พัศดี - [อะ...ไอ้หมอนี้...]
คนคุก - คว้านท้อง
คว้านท้อง
คว้านท้อง
พัศดี - [มันเอากับดักของฉันย้อนกลับมาหาตัวฉันหรอ...]

กินโทกิ - เฮ้ย พวกนาย ปล่อยมันไปเหอะ
ท่านพัศดีคงลืมเอา DVD ไปคืน เลยกระสับกระสาย แล้วโยนความผิดมาให้ฉันแทน

ปล่อยมันไปเหอะ กับอีกแค่ปก
เพราะท่าทางคุณท่านขอแค่ไอ้นั้นอย่างเดียวก็เอาอยู่หมัดแล้ว

จดหมาย - ขนาดอยู่ต่อหน้ากับดักแบบนั้น
คนคุก - [กร๊ากๆๆๆๆ]
[เออว่ะ มันก็น่าขโมยจริงๆนั้นแหละน่า]
จดหมาย - เขายังสามารถหลุดรอดมาได้เหมือนไม่มีอะไรเลย

หน้า 4
หมอนั้นเป็นคนที่สารเลวสุดๆหรือว่าเป็นแค่คนโง่ที่ไม่คิดอะไรกันแน่
ถึงพ่อจะไม่สามารถรู้ได้ แต่ก็บอกได้เพียงอย่างเดียว
ว่าที่พ่อยังสามารถเขียนจดหมายถึงลูกได้จนถึงทุกวันนี้
เป็นเพราะได้ชายคนนี้ช่วยไว้

อีกไม่นานก็จะได้พบปะกับลูกแล้ว...
ไว้ให้ถึงรุ่งอรุณที่พวกเราได้พบกันโดยสวัสดิ์ภาพ พ่อจะเล่าเรื่องทั้งหมดเกี่ยวกับเขา...เกี่ยวกับเพื่อนของผมคนนี้ให้ฟัง

[ขอแสดง...ความนับถือ~]
[อือ~]

[อือ~]

กินโทกิ - เฮ่อ เป็นลุงแก่ที่ช่วยไม่ได้เลยจริงๆ
ตูไม่ใช่มาม้าที่จะมาดูแลแกก่อนสอบหรอกน่ะ

พัศดี - เขียนเสร็จแล้วหรอ

งั้นก็ส่งมาให้ฉันนี้

กินโทกิ - ท่านผู้คุมนอกรีดไปส่งไปรษณีย์กลางดึกแบบนี้เลยหรอครับ?
ขยันขันแข็งดีจังเลยนะครับ

หน้า 5
พัศดี - จำเอาไว้ ถ้าผู้คุมนอกรีดมาหาแบบลับสายตาคน แสดงว่าไม่มาต่อรองก็มาข่มขู่
กินโทกิ - ขอบายทั้งสองกรณีล่ะ

พัศดี - ถึงฉันจะบอกว่าอาจให้ออกไปจากที่นี้ได้งั้นรึ?

ข้อตกลงก็ไม่ยาก ฉันอยากให้นายเป็นต้นเพลิง

ที่ผ่านมา ฉันพยายามจุดเพลิงรอบตัวนายมาครั้งแล้วครั้งเล่า
แต่นายกลับดับเพลิงพวกนั้นหมด

ครั้งต่อไปช่วยไหม้ไปทีเถอะ ไม่ต้องต่อล้อต่อเถียง ทำตัวเป็นตัวปัญหาไปซะ
ถ้าทำอย่างงั้น ฉันจะไม่ส่งแกไปกักบริเวณ แต่ส่งนายไปหาอิสรภาพแทน

กินโทกิ - ตอนไม่ได้ทำอะไรก็โดนเตะเข้าคุก ทีนี้ให้ทำผิดเพื่อจะได้ออกจากคุกหรอ
ไม่ค่อยเข้าใจความคิดของท่านพัศดีนอกรีดเลยแฮะ

บอกมาตรงๆเลยก็ได้
ว่าอยากให้ฉันขัดแข้งขัดขาตาลุงนั้น

ฉันรู้น่ะว่านายให้ความสำคัญกับตาลุงนี้มากกว่าฉัน
พวกจดหมายถึงนักโทษน่ะ อย่างนายคงส่งไปอยู่ก้นถังขยะหมดแหละ

ทั้งนั้น นายกลับพยายามเป็นพิราบส่งสารอย่างเอาจริงเอาจัง
คงไม่ใช่แค่การเอาเศษเงินมาทิ้งเล่นเฉยๆ แน่

การที่มารีดไถ่เงินจากลุงนี้ก็เป็นแค่คำท้าดวล
นายน่ะ อยากไล่ตอนให้ลุงนี้ก่อปัญหาขึ้นใช่มั้ยล่ะ?
ที่มาท้าตีกับฉันนั้นก็ด้วย นายตั้งใจจะไม่ให้ลุงได้รับนิรโทษกรรมโดยถือเป็นความรับผิดชอบส่วนรวม

หน้า 6
เพื่อที่ลุงจะได้ไม่ต้องพบลูกชายของเขา

...แต่ก็กลับให้พวกเขาได้แลกจดหมายกันแบบนี้
นาย...คิดอะไรอยู่กันแน่...

พัศดี - ฉันบอกไปแล้วนี่ ว่าฉันชอบเล่นกับของเล่นที่ถูกโยนเข้ามาในคุกนี้
เอาจดหมายนั้นให้ลุงด้วยล่ะ

เวลาของเล่นเสีย
เอามันไปขึ้นไปสูงกว่านี้อีกแล้วค่อยทุ่มลงดินถึงจะสนุก

หึหึหึ

ชาจิ - ลูกพี่~~~~!!

เอ้า อ้า~~!!!

หน้า 7
กินโทกิ - เฮ้ยๆ ไหงเวลาของหวานอันล้ำค่าถึงได้กลายไปเป็นเวลาไบโอฮาซาร์ดไปได้ฟะ
== เรซิเดนต์อีวิล...- -"

ชาจิ - ก็ลูกพี่ท่าทางไม่ค่อยอยากอาหารเลยนี่ครับ
กินโทกิ - ก็เพราะไวรัสทีของพวกแกนั้นแหละ ไสหัวกลับแร็คคูนซีตี้ไปได้แล้ว

คนคุก - งั้นข้ากินแทนเอง
กินโทกิ - ไอ้พวกศพเดินได้กินไข่เจียวกันเลยเจียวหรอ...เอ้า พูดซิ...ว่ามุขฉันเด็ด
== อันนี้ป๋มแปลงให้มันพอมีเค้าโครงของมุขนะงับ จริงๆไม่ใช่ไข่เจียว แต่เป็นข้าวต้ม -_-"

ลุง - ว่าแต่ เมื่อวานเจ้าไปส่งจดหมายให้ข้าซินะ ต้องขอบใจเจ้ามาก
แล้วมีจดหมายตอบมาบ้างมั้ย?
กินโทกิ - ...ไม่มีเลย
ลุง - งั้นรึ

ชาจิ - เฮ้ยๆ ไม่ใช่ว่าการพบปะที่ลุงรอคอยโดนเลื่อนออกไปหรอ?
ลุง - หา!? ไม่มีทางหรอก!! ว่าแต่ ทำไมเจ้าถึงรู้เรื่องนั้นได้!?

เจ้าก็เหมือนกัน เห็นว่าส่งการ์ตูนเข้าประกวดรางวัลเทรสเชอร์อย่างลับๆไม่ใช่รึ แล้วได้คำตอบอะไรรึยังล่ะ!?
ชาจิ - [ลุง!! ทำไมถึงรู้ได้ฟะ!?]
ลุง - แถมเนื้อเรื่องก็มีแต่เรื่องเพ้อฝัน...อย่างมียมทูตมาโผล่ต่อหน้าคนคุกที่คิดจะฆ่าตัวตายแบบนั้นด้วยไม่ใช่หรอ!!

ชาจิ - อย่า~~น่า~~~เฟ้ย~~ อย่าพูดออกไปซิฟะ~!!
กินโทกิ - เฮ้ย พอแค่นั้นแหละลุงแก่
คนคุก - ไม่ต้องห่วงหรอก ลูกพี่

เพราะลูกพี่ไล่ต้อนไอ้พัศดีสถุยนั้นไป
หมอนั้นเลยเสียหน้าและไม่ค่อยโผล่หัวมากอีกเลย
ถ้าไม่มีหมอนั้น พวกผู้คุมคนอื่นก็แค่สวะ ดูซิ ทำเป็นไม่ได้มองเพราะกลัวตัวสั่นกันหมด

ชาจิ - ตลอดมานี้ ไอ้พวกนั้นมันมาใช้พวกเราเยี่ยงทาส
แต่ตอนนี้ พวกเรามีลูกพี่อยู่ด้วย นี้แหละโอกาสทอง

หน้า 8
ต้องใช้โอกาสนี้ เอาคืนไอ้พวกกดขี่พวกเรา...
ก่อจลาจลเลย!!
ที่คุกนรกไบโอฮาซาร์ดนี้แหละ ไปสั่งสอนไอ้พัศดีนอกรีตนั้นให้หลาบไปเลย!!

กินโทกิ - ไอ้ที่เป็นไบโอฮาซาร์ดนะมันอยู่ในกระโหลกแกต่างหากล่ะเว้ย
ขืนทำแบบนั้น เดี๋ยวก็ได้โดนลงโทษทุกคนหรอก

ไอ้พวกนักโทษประหารอย่างพวกนายอาจระรื่นถ้าวันประหารถูกเลื่อนออกไป แต่ตูไม่มีความผิดนะเฟ้ย
ชาจิ - ลูกพี่ พวกเราไม่ใช่นักโทษประหารน่ะ!!
กินโทกิ - นักโทษประหารแหละ ก็พวกนายโดนอีกาจิกจนสมองเหลือขนาดเท่าพาสพอร์ตไม่ใช่หรอ

ลุง - ใช่ ขืนทำแบบนั้นข้าก็อดได้พบกับลูกชายข้าพอดี!!
ชาจิ รางวัลเทรสเชอร์ของเจ้าก็จะเป็นอันจบเห่เหมือนกันน่ะ!!
กินโทกิ - ไม่ใช่หรอก มันจบเห่ไปตั้งแต่แรกแล้วต่างหาก
ชาจิ - ยังไม่จบเฟ้ย!! เพิ่งเริ่มต้นต่างหากล่ะฟะ!!

นะ...นั้นซินะ ถ้ามีเทรสเชอร์เป็นเดิมพันก็คงต้องเลิกล้มไปซิน่ะ
แต่ว่าลูกพี่ ลูกพี่เพิ่งเข้ามาใหม่เลยอาจจะยังไม่รู้
แต่พวกเราถูกพัศดีคนนั้นข่มเห่งมานาน
ความแค้นของพวกนักโทษที่มีต่อหมอนั้นมันฝังลึก

โดยเฉพาะพวกนักโทษฐานหนักที่ไม่มีวันออกไปจากที่นี้ได้
เพราะพวกนั้นไม่เหลืออนาคตแล้ว เลยไม่รู้เลยว่ามันจะทำอะไรต่อ
ขืนไปสะกิดไอ้พวกนั้นล่ะก็
พวกเราเอาพวกมันไม่อยู่หรอก

หน้า 9
กินโทกิ - ...เฮ่อ
ต้นเพลิงที่ลุกโชนแรงกว่าฉันก็มีอยู่ถมนี่ คุณท่านพัศดี

ลุง ถ้าอยากพบลูกชายจริงๆก็คอยดูแลเจ้าพวกนี้ให้ดีล่ะกัน
ฉันจะไปจัดการกับไอ้พัศดีก่อนที่เจ้าพวกนั้นจะทำอะไรแพล้งๆกับมัน

ลุง - เจ้าจะทำยังไง?

กินโทกิ - ถึงจะบอกให้เป็นต้นเพลิงก็เหอะ แต่อย่างหนึ่งที่ไม่มีทางมอดไหม้
คือไฟของฉันเนี่ยแหละ

ผู้คุม - เฮ้ย ลุง
คู่หูลุงไปไหนซะล่ะ
ลุง - อ๋อ เขาไปเข้าห้องน้ำน่ะ
ผู้คุม - อะไรน่ะ? ก็บอกแล้วนี่ว่าถ้าจะไปเข้าห้องน้ำ ให้มาขออนุญาตก่อน แล้วให้ไปเป็นกลุ่มน่ะ
ไม่ซิ ถึงบอกว่า "โทษทีนะครับ พอดีกระป๋มต้องไปอึนิดหน่อย" คงไม่มีใครตามไปอึด้วยล่ะมั้ง

คนคุก - ไม่เป็นไรหรอกครับ ชาจิเองเห็นว่าอยากไปอึเหมือนกันเลยตามไปด้วยน่ะครับ
ผู้คุม - ไม่ใช่ปัญหาเรื่องนั้น...

ลุง - อ่ะ แต่ลุงก็เริ่มอยากอึขึ้นมาแล้วซิ คุณผู้คุม ช่วยไปอึด้วยกันหน่อยได้มั้ย
ผู้คุม - ไหงงั้นฟะ!?

หน้า 10
ชาจิ - ละ...ลูกพี่ ขืนเราโดนจับได้คงไม่ได้แค่ถูกส่งไปกักบริเวณหรอกนะครับ!!
กินโทกิ - แน่นอน ที่ฉันอยากไปไม่ใช่ห้องกักบริเวณ แต่เป็นห้องพัศดีต่างหากล่ะ ชาเกะคุง
ชาจิ - ชาจิต่างหากครับ!!
== ชาจิ = วาฬเพชรฆาต, ชาเกะ = แซลมอน

กินโทกิ - พวกเราต้องหาหลักฐานว่าทำผิด นายเป็นเบี้ยล่างมันไม่ใช่หรอ งั้นก็นำทางไปทีซิ ฮามาจิคุง
ชาจิ - ชาจิ(โว้ย)!!
ไม่ไหวหรอก ผมว่ากว่าเราจะไปถึงโน้นก็ต้องใช้กุญแจตั้งไม่รู้กี่ดอกแล้วนะ...
== ฮามาจิ = ปลาโอ

กินโทกิ - ชู่
ผู้คุม - ครับ คามิยะพูดครับ
อะไรน่ะ!? ทำบ้าอะไรของแก่ฟะ!!

ชาจิ - สะ...ซวยแล้ว มันรู้แล้วหรอว่าเราหนีออกมาจากงานนักโทษ
ผู้คุม - ไปทำกุญแจหายที่ไหน!? พวกนักโทษขโมยไปหรอเปล่า!?
ถะ...ถ้างั้นหยุดงานนักโทษก่อน

ชาจิ - ดูเหมือนจะไม่เกี่ยวกับเรา แต่ถ้าไม่รีบกลับไปมีหวังความแตกแน่น่ะ ลูกพี่
กินโทกิ - จะกลัวไปทำไม พวกนั้นกำลังจดจ่อกับโจรขโมยกุญแจ
มันคงไม่มายุ่งวุ่นวายกับพวกโดดงานตอนนี้หรอกน่า ไปกันเหอะ

ชาจิ - ต้องยุ่งซิ!! ก็โจรขโมยกุญแจอยู่ตรงนี้นี่ไงอ่ะ~~!!
กินโทกิ - หา? ไหน!?
ชาจิ - ก็ลูกพี่นั้นแหละ! มาตกใจอะไรเล่า!?

กินโทกิ - ฉันไม่ใช่โจรขโมยอะไรซักหน่อย ฉันแค่เก็บของร่วงได้เท่านั้น แล้วเดี๋ยวค่อยให้คืนทีหลัง
ชาจิ - ไอ้ที่ร่วงนั้นมันคนร่วงดังตึงไม่ใช่หรอไง!!

หน้า 11
ลูกพี่จะเอามันให้ถึงที่สุดแน่น่ะ
กินโทกิ - เออ ได้เวลาเอาคืนแล้วล่ะ อิทาจิคุง
ชาจิ - อย่างน้อยก็ขอให้มันอยู่ในสายปลาหน่อยเหอะ!!
กินโทกิ - ยังไงซะ พัศดีก็เป็นคนบอกให้ฉันก่อเรื่องอยู่แล้ว ฉันเป็นตัวปัญหาอย่างเป็นทางการ เพราะงั้นขอทำอะไรตามใจชอบเลยแล้วกัน
== อิทาจิ = พังพอน

ชาจิ - ลูกพี่~!!
กินโทกิ - เรียบร้อย ที่เหลือก็มาเปลี่ยนชุดตบตาพวกมันล่ะ
ชาจิ - สมกับเป็นลูกพี่ ไปแย่งเอาเสื้อของผู้คุมมาได้แล้วซินะครับเนี่ย
กินโทกิ - เออ

เอาล่ะ จากนี้ไป ฉันจะเป็นผู้คุมชุดนอน ส่วนนายเป็นนักโทษที่ฉันพาตัวมา
ชาจิ - ไม่เห็นต่างอะไรจากเมื่อกี้เลยนี่ครับ!?

ผู้คุมชุดนอนมันไผฟะ!? มันก็แค่จับนักโทษตะวันออกตะวันตกมาคู่กันเองไม่ใช่หรอ!!
กินโทกิ - ก็มันช่วยไม่ได้นี่ มันใกล้เวลาเปลี่ยนกะกลางคืนแล้ว พวกผู้คุมเตรียมเข้านอนกันหมดแล้วนี่ฟ่า
ชาจิ - ผู้คุมนั้นมันใส่ชุดนอนยุ่งยากอะไรแบบนั้นฟะ!! ถ้าแบบนี้ สู้โป๊ไปเลยซะยังไม่เป็นเป้าสายตามากกว่าวุ้ย

กินโทกิ - ไม่เห็นเป็นไรเลย ก็แค่ใส่ผ้าโผกหัวกับถือกระบอกไว้
นี้ไง เหมือนผู้คุมชุดนอนเปี๊ยบเลยใช่มั้ยล่ะ?
ชาจิ - คือ กรุณาอย่าพูดเหมือนว่าใครๆก็รู้จักผู้คุมชุดนอนได้มั้ยครับคุณพี่!! มันสิ่งมีชีวิตที่ยังไม่ถูกค้นพบชัดๆ!!

กินโทกิ - งั้น เลิกคิดเรื่องจะเป็นผู้คุมก็ได้
เอาเป็นเด็กชุดนอนบวกหมอนกับ "ผีไม่มีจริงหรอก"!!
ชาจิ - แล้วทำไมเด็กชุดนอนต้องมาคุมตัวนักโทษด้วยล่ะครับพ่อคุณท่าน!! แล้วไอ้ผีไม่มีจริงหรอกนี้มันไผฟะ!? นั้นกำอะไรไว้ในมือขวานะครับ!?

ขืนโดนจับได้แล้วจะไปอธิบายเขาว่ายังไงล่ะฟะ แบบนี้!!
ผู้คุม - หะ-เฮ้ย แกไปทำอะไรอยู่ตรงนั้นน่ะ!!

หน้า 12
ทำไมที่นี้ถึงมีนักโทษกับ...ดะ...เด็กชุดนอนหรอ!?
หมะ-หมายความว่าไงฟะ!? พวกแก อย่าขยับน่ะ!!

ชาจิ - งะ...เงียบๆนะเฟ้ย
ถ้าไม่อยากให้เจ้าเด็กชุดนอนนี้เป็นอะไรไป~~!!

กินโทกิ - ชะ...ช่วยด้วย~ ชุดนอน~
ผู้คุม - อ๋อ!! คิดจะจับเด็กชุดนอนเป็นตัวประกันเพื่อแหกคุกงั้นรึ!!
เฮ้ย เดี๋ยวก่อน แต่ทำไมเด็กชุดนอนถึงมาอยู่แถวนี้ได้ฟะ!!

กินโทกิ - ไม่ต้องมาพูดพล่าม คนทุกคนซักวันก็ต้องเป็นเด็กชุดนอนเหมือนกันนั้นแหละโว้ย
ขืนยังไม่เลิกพูดมากเดี๋ยวปั๊ดฉีกชุดนอนขาดแม่งเลยนี่!!
ชาจิ - [ไหงกลายเป็นคนร้ายซะเองงี้อ่ะ?]
ผู้คุม - หยะ-อย่านะ!! อย่าทำอะไรชุดนอนน่า!!

กินโทกิ - ชูมือขึ้น!! หลีกไป!! เปิดทางให้เดี๋ยวนี้!!
คงรู้ซินะ ว่าถ้าไล่ตามมาจะเกิดอะไรขึ้นกับชุดนอน!! พวกแกได้เห็นไอ้แถบสีขาวพวกนี้ได้เปื้อนด้วยสีแดงแน่
ผู้คุม - ยะ...เย็นไว้น่ะ!!

กินโทกิ - เดินไปอย่างนั้นแหละ ไปให้ถึงห้องเปลี่ยนเสื้อแล้วเปลี่ยนเป็นชุดนอนซะ
เข้าใจมั้ย ถ้าแกใส่กระดุมผิดคงรู้นะเฟ้ย ว่าจะเกิดอะไรขึ้น
ผู้คุม - ขะ...เข้าใจแล้ว

หน้า 13
กินโทกิ - ไปได้!!

ผู้คุม - เหตุการณ์ฉุกเฉิน!!
เอานักโทษทุกคนเข้าไปในคุกซะ!!

ที่ว่ากุญแจถูกขโมยไปน่ะ จริงรึ?
ขอ...ขออภัยด้วยครับ
แค่ขอโทษแล้วมันจะทำให้อะไรดีขึ้นหรือไง!! พัศดีอยู่ไหน!?

รู้สึกจะออกไปข้างนอกอยู่ครับ
ลุง - [จะ-เจ้าพวกนั้น ควะ-ความแตกซะแล้วรึ]
ผู้คุม - ชิ ในเวลาหน้าสิ่วหน้าขวานแบบนี้!!
แล้วคนขโมยเป็นคนแบบไหน?

คะ...คือว่า ผมถูกรัดคอจากด้านหลัง แล้วสลบไปซะก่อนนะครับ...ขออภัยด้วยครับ
หา? เมื่อกี้แกเพิ่งพูดผ่านวอมาว่าเห็นตัวคนร้ายไม่ใช่หรอ...?

เปล่าครับ...ไม่ได้เห็น
แล้วก็ผมไม่ได้ใช้วอเลยนะครับ

วอ - ได้ยินแล้วตอบด้วย
วอนั้นเป็นของฉันพัศดีเอง

หน้า 14
พัศดี!?
วอ - โทษที พอดีอยากให้ทุกคนมารวมกันเลยโกหกไปน่ะ
ผู้คุม - หะ...เฮ้ย แกเป็นใคร!! แกไม่ใช่พัศดีนี่!!

คนคุก - ก็พัศดีน่ะซิ
แค่ว่าตอนนี้...

สถานการณ์ไม่ค่อยดี
เลยเป็นตัวแทนพัศดีพูดแหละน่ะ~

ผู้คุม - พะ...
พัศดี~~!!

หน้า 15
คนคุก - ยินดีต้อนรับ เหล่าผู้คุมทั้งหลาย
สู่ดินแดนแห่งนักโทษ

ป้าย - ห้องพัศดี

ชาจิ - ท่าไม่ดีแล้วน่ะ ลูกพี่ สัญญาณเตือนมันดังมาตั้งแต่เมื่อกี้แล้วน่ะ!! ถ้าไม่รีบ มีหวังมันตามเราทันแน่!!
บัดซบเอ้ย!! ถึงจะหาหลักฐานทำชั่วก็ไม่ได้อะไรดีขึ้นมาหรอก ลูกพี่!! นี่ ลูกพี่!!

กินโทกิ - ฉันให้พวกเด็กข้างนอกช่วยไปหามาให้แล้ว

ให้ไปตรวจสอบที่อยู่ตามจดหมายของลูกชาย
ที่ส่งมาหาลุงคนนั้น

ชาจิ - ...เอ๋ะ?
ลูกพี่ มาพูดอะไรเอาเวลาแบบนี้!!
กินโทกิ - เจ้าพวกนั้นไปตามที่อยู่นั้นแล้วไปหาลูกชายของลุงนั้น

แต่รู้สึกว่าจะไม่ได้พบ
ชาจิ - ...ไม่อยู่งั้นหรอ?

กินโทกิ - เออ
เห็นเขาว่าไม่อยู่

หน้า 16
ไม่ใช่แค่ตามที่อยู่อย่างเดียว
แต่ไม่ได้อยู่บนโลกใบนี้แล้ว
คนๆนั้นน่ะ

ชาจิ - นะ...นั้นมัน

กินโทกิ - ลูกชายของลุงนั้นน่ะ
เป็นโรค...แล้วตายไปตั้งแต่ 10 ปีที่แล้วๆ

ลุงนั้น
เขียนจดหมายถึงคนที่ไม่มีวันได้รับมันมาโดยตลอด

แบบนั้นคงไม่มีทางได้จดหมายตอบกลับมาในเร็ววันหรอก
แต่ระหว่างที่เขาส่งจดหมายออกไป ก็กลับได้รับคำตอบกลับมาฉบับสองฉบับ
จดหมายที่ไม่มีทางส่งไปถึงได้
กลับกลายเป็นส่งไปได้ถึง

ชาจิ - คระ...ใครกัน...
ใครกันที่มัน!!

จะบอกว่าผีเขียนจดหมายมาให้เขาหรอ!!

หน้า 17
คนคุก - ก๊ากฮ่าๆๆๆ
อะไรของพวกมันฟะเนี่ย กลับเข้าไปอยู่ในกรงซะเอง!

สถานภาพเรากลับกันโดยสิ้นเชิงเลยน่ะ ท่านผู้คุมทั้งหลาย!!

ใจดำไม่เบานี้ ปล่อยให้พัศดีอยู่ข้างนอกคนเดียวแบบนี้
ว่าไงล่ะ พัศดี ท่าทางไม่ได้มีแต่นักโทษอย่างเรา แม้แต่เพื่อนร่วมงานคุณเองก็เกลียดขี้หน้าคุณเหมือนกันน้า
เอาเหอะ เราไม่ได้บังคับให้พวกมันออกมาหรอก ถ้าไม่ออกมา ความเกลียดที่พวกเรามีต่อพวกแกทุกคน
เราจะเอามาลงกับพัศดีคนเดียวทั้งหมดเลย!!

เบิ่งตาดูให้ดีแล้วกัน
ช่วงเวลาที่พัศดีที่ทุกคนเกลียดถูกทุบตีจนตายยังไงล่ะ
ลุง - พอแค่นั้นแหละ!!

หน้า 18
ทำอย่างนั้นไปแล้วจะได้อะไรขึ้นมา
พอได้แล้ว เพื่อตัวของพวกเจ้าเองด้วย

คนคุก - เฮ้ย...เปิดประตูนั้นทีเด้

ตาแก่
เมื่อกี้นายว่าอะไร...
น่ะ

กินโทกิ - ลุงที่ไม่สามารถหลุดพ้นจากโลกที่เน่าเฟะนี้ได้อีกเป็นครั้งที่สอง
สำหรับลุงนั้นน่ะ ตัวตนของผู้เป็นลูกชายคือแสงสว่างเพียงหนึ่งเดียวในคุกที่มืดมิดนี้

แต่นั้นก็เป็นแค่ภาพมายา
จริงๆแล้วมันไม่มีแสงสว่างอะไรเลย

ถึงอย่างนั้น...ถึงแม้จะเป็นภาพมายา...
ก็ไม่อาจแย่งชิงมาได้

มองจากในกรง โลกที่เน่าเฟะนี้มันก็แค่ภาพมายา
เพราะงั้นก็ควรให้ในสิ่งที่ตนพอมียังไงล่ะ

หน้า 19
ถึงจะเขียนได้แต่เรื่องงี่เง่าทั่วไปๆก็เถอะ

ใส่ภาษารุนแรงอย่างที่ตนถนัดก็ได้แท้ๆ

คนคุก - กะ-
แก...

พัศดี - พะ...พวกแก

มาลงมือกับของเล่นของฉันแบบนั้น
อย่าคิดเชียวนะว่าเรื่องจะจบลงได้ง่ายๆ

พวกแกทุกคนต้องโดนกักบริเวณ
** ใจจริงของเขาคือ...!? **

กินทามะ
บทเรียนที่ 341 / จบ